Voor veel mensen, vooral ouderen, maar tegenwoordig ook steeds jongere mensen, is dement worden een schrikbeeld. Je geheugen verliezen, op den duur je partner en kinderen niet meer herkennen, opgenomen worden in een verpleeghuis. Sofie moet er niet aan denken. Ze heeft gezien hoe een dierbare in haar directe omgeving langzaam is gaan dementeren. En hoe partner(s) en familie van mensen die zijn gaan dementeren hiermee worstelen. Het raakte Sofie diep en heeft haar aangezet tot het schrijven van een gedicht.
Dementeren is het veranderend functioneren van de hersenen door verschillende oorzaken. Het is een proces dat meestal heel geleidelijk verloopt. Maar soms, ook heel snel. Weet Sofie.
Wat bij mensen met dementie meestal direct opvalt is de desoriëntatie. Ze weten niet waar ze zijn, ze herkennen bekenden niet meer, ze weten niet wat voor tijd of dag het is. De verhalen uit het verleden kloppen niet meer helemaal; er zijn stukken weg. Mensen met dementie raken minder betrokken bij de wereld om hen heen, ze gaan langzaam in een eigen wereld leven.
Wat Sofie ook is opgevallen is de wisseling van stemming. Het ene moment lopen de tranen over de wangen en even later wordt er weer volop gelachen. Soms is iemand met dementie helemaal overprikkelt en verward en dan juist weer heel leeg en stilletjes …..
‘Dagen vol vergeten’ is een duet tussen iemand met dementie en zijn of haar partner. Het is geschreven voor mensen die leven met een partner of familielid die de ziekte al heeft. Die dagelijks ‘Over-leven met dementie’.
Vanuit het perspectief van iemand die lijdt aan dementie en die datgene wat in het gedicht van het lied wordt verwoord, misschien eigenlijk wel tegen zijn of haar partner zou willen zeggen, maar het niet meer kan. En voor de partner van een dementerende, die lijdzaam moet toezien, en dit in het refrein van het duet, uitspreekt.
Het wordt uitgevoerd in ‘Rap-vorm’, de nieuwetijdse vorm van een gesproken lied.
‘Dagen vol vergeten’ wordt prachtig vertolkt door Ama en Robert.
Met speciale dank aan André Schoorlemmer voor de productie van de song.
Dagen vol Vergeten (Over-leven met dementie) – Music & Lyrics by Sofie Weber
Nergens is mijn plek
Voel me hier niet thuis
Ook niet met mezelf
Of in mijn eigen huis
Ben altijd overprikkeld, vol van leeg of juist van vol
Alleen raak ik de weg kwijt, verdwalen is geen lol
Vraag niet wat ik ooit was
M’n warhoofd kent geen tijd
Ziek, bedroefd, zoek ik naar wat was
Maar niet meer lijkt
Wel weet ik dat ik jou wil aan mijn zijde zonder spijt
Ja neem mijn hand, kus mijn wang, tot mijn lach je weer verblijdt
Niets wordt ooit meer wat het was
En je loopt niet in de pas
In je wereld die maar doordraait
Wordt het nooit meer wat het was
Weet dat ik nog van je hou
Ook al sta ik in de kou
In jouw dagen vol vergeten
Weet dat ik nog van je hou
Met de waanzin in mijn hersens
Weet ik zelf ook niet meer raad
Geef me een spiegel van momenten
Van herkenbaarheid en laat…
Me weer voor even met je dansen, weer jong en helder zijn
Vol met vonken van verliefdheid, zonder traan en zonder schijn
Dat de klok slaat van mijn ziekte
Maakt mijn leven niet voorbij
Ook is mijn hoofd een warboel
Blijf me trouw en aan mijn zij
Anders zijn dat red ik toch niet, heb geduld met mijn verdriet
Laat me lachen om je glimlach, wat ik vergeet, doe jij dat niet
Niets wordt ooit meer wat het was
En je loopt niet in de pas
In je wereld die maar doordraait
Wordt het nooit meer wat het was
Weet dat ik nog van je hou
Ook al sta ik in de kou
In jouw dagen vol vergeten
Weet dat ik nog van je hou
Doe met me mee in lach en traan…
Ben voor even met me één…
Mijn geheugen ben ik kwijt
Maar ik kan houden als geen-een
Van het gevoel dat je me vasthoudt
Zodat ik weer kan weten
Dat alles wat ik wil – ben jij –
In mijn Dagen vol Vergeten
Mede geinspireerd door de documentaire ‘Alive Inside’
http://www.aliveinside.us/
Foto’s opnames:
Leave a Reply